طبق قرار، ساعت ۲۳:۳۰ روز چهارشنبه، خستگی های روز و تمام هفته را پشت سر جا گذاشتیم و دم در دانشگاه صنعتی امیرکبیر به تعداد ۱۵ نفر جمع شدیم تا دوچرخه ها را رو مینی بوس که منتظرمان بود بار بزنیم و به سمت سفر هیجان انگیز یک روزۀ دوچرخه سواری مان راهی بشیم.
بعد از اینکه سلامت دوچرخه ها و کلاه داشتن همه بچه ها توسط مسئول فنی و سرپرست چک شد؛ بچه ها با کمک هم شروع کردن به بار زدن دوچرخه ها.
اسم تمام بچه ها به همراه کد ملی و شماره تلفن ضروری چک شد.
بعد از انجام تمام مراحل ساعت 00:50 از تهران به سمت ویسر راه افتادیم.
میان راه ساعت ۴:۱۵ صبح در مسجدی توقف کردیم و بعد از نماز دوباره راه افتادیم تا در ساعت ۶:۰۵ به روستای دلسم رسیدیم که دامنه های سرسبز و گاو و گوسفند های آنرا در روستا و در مسیر مشاهده کردیم.
ساعت ۶:۱۰ داخل روستا ویسر توقف کردیم و ابتدا صبحانه خوردیم و وسایلی که در مسیر نیاز نداشتیم(مثل لباس اضافه و…) را داخل مینی بوس گذاشتیم، دوچرخه ها را پیاده کردیم و یکبار دیگر سلامت دوچرخه ها و باد چرخ ها چک شد.
درحال چک کردن دوچرخه ها متوجه شدیم سیم ترمز یکی از دوچرخه ها در رفته که اون را نیز تعمیر کردیم.
ساعت ۷ تا ۷:۱۵ در هوا خنک صبحگاهی روستا ویسر با نرمش دادن یکی از بچه ها گرم کردیم و درحالی که تمام بچه ها کلاه به سر داشتن شروع به رکاب زدن کردیم و ماجراجویی جدیدمان با دوچرخه را کلید زدیم.
زمان زیادی نگذشت که از مسیر خاکی روستا به مسیر سرسبز و پر از درخت رسیدیم و دور هم حلقه زدیم و معارفه مختصری انجام دادیم.
پوشش گیاهی در تمام طول مسیر زیبایی های حیرت انگیزی داشت.
درحالی که جاده ای که از آن عبور می کردیم خاکی و حتی در قسمت هایی سنگلاخ بود، اطرافمون پر از درخت های بلندی بود که کاملا در مسیر سایه انداخته بودند؛ البته در قسمت هایی از مسیر به جایی می رسیدیم که درخت ها کمتر بودند و جاده پهن تر می شد و ماشین رو بود که آفتاب آنجا شرایط را خیلی سخت می کرد.
و در طول مسیر هم چشمه وجود نداشت.
چون مسیر اکثرا سرپایینی بود آسیب به ترمزها طبیعی بود.
ساعت ۹ در مسیر، دوچرخه سرپرست پنجر شد که تا ۹:۱۰ پنچرگیری انجام شد.
ساعت ۹:۴۰ به مسیری رسیدیم که به دریاچه منتهی می شد.
برای دیدن دریاچه فراخین از مسیر خارج شدیم و دوچرخه ها را مقداری در مسیر پر از گیاه های سرخس و خار و بوته های مختلف حرکت دادیم؛ از یک جایی به بعد که پستی و بلندی های مسیر خیلی زیاد می شد دوچرخه ها را کنار هم در وسط جنگل گذاشتیم و پیاده به سمت دریاچه رفتیم.
هوای اطراف دریاچه خنک بود، دریاچه تصویر درخت های اطراف را بازتاب می کرد.
حتی امکان شنا هم در آنجا وجود داشت که در برنامه ما نبود.
بعد از عکس گرفتن و خوردن میان وعده ای مختصر در کنار دریاچه ساعت ۱۰ :۱۰ دوباره به راه افتادیم.
در مسیر چندین بار زنجیر دوچرخه ها افتاد که در عرض چند دقیقه رفع و رجوع می شد و به حرکت ادامه می دادیم.
۱۱:۱۵ به دوراهی ای رسیدیم که سمت راست به آبشار می رسید و سمت چپ به سمت ساحل نوشهر می رفت.
برای رفتن به آبشار یا ادامه مسیر به سمت دریا رای گیری شد و تصمیم بر این شد که برای عقب نماندن از زمان برنامه و گرما زدگی احتمالی بعضی از بچه ها به مسیرمان به سمت ساحل ادامه دهیم.
از اینجای مسیر به بعد سرپایینی بود و سنگ های بزرگ در مسیر داشتیم.
ساعت ۱۲:۴۰ فرمون یکی از بچه ها بخاطر زمینت خوردن چرخید؛ پس کمی ایستادیم و بعد حل مشکل دوچرخه دوباره راه افتادیم.
ساعت ۱۴ به شهر نوشهر رسیدیم و حدود یک ربع به سمت رستوران داخل شهر رکاب زدیم.
دوچرخه ها را کنار هم در یک ردیف جلو رستوران قفل کردیم و داخل شدیم.
بعد از ناهار و نماز در ساعت 16:30 دوچرخه ها را دوباره بار مینی بوس کردیم که جلو رستوران منتظر ما بود.
چند نفر از بچه ها از داخل شهر مواد خوراکی و آب خریدن و چند نفر هم لباس های خاکیشون رو با لباس های تمیزی که داخل مینی بوس گذاشته بودن عوض کردن و به سمت ساحل راه افتادیم.
حدود ۱ ساعت کنار ساحل عکس و فیلم گرفتیم و دور هم گفتیم و خندیدیم و یکی از بچه ها تنی به آب زد و ساعت ۱۸ دوباره سوار مینی بوس شدیم و از ساحل به سمت تهران راه افتادیم.
ساعت ۲۰:۳۰ بین راه در کندوان توقف کردیم و آش خوردیم.
داخل مینی بوس، بازی های دسته جمعی مختلفی انجام دادیم و چندتا از بچه ها هم که خسته تر بودند خوابیدند.
نهایتا ساعت ۲۳:۳۰ پنج شنبه به دانشگاه رسیدیم و بچه ها به همراه خاطرات خوبی که در سفری جذاب و پرچالش باهم ساخته بودن از هم خداحافظی کردن و راهی خانه ها شدیم.
به امید دیدارهمه شما عزیزان در برنامه های کوهساران
سرپرست برنامه: محسن ترکاشوند
نویسنده گزارش: سلطانی
تاریخ برگزاری: 23تیر1401